Dit artikel gaat in op de voedselcrisis in sub-Sahara Afrika. De problematiek van voedselonzekerheid op het niveau van het huishouden is tweeledig: 1) kan men toegang krijgen tot voldoende voedsel (Amartya Sen’s ‘entitlement’ theorie) en 2) is voldoende voedsel beschikbaar? De sleutel ter verklaring van chronische ondervoeding in Afrika vormt armoede en daardoor onvoldoende toegang tot voedsel. Anderzijds loopt de binnenlandse voedselproduktie steeds meer achter bij de behoefte aan voedsel. De visie op het voedselprobleem heeft de afgelopen 20 jaar een ‘conjuncturele’ verschuiving gekend. De aandacht richt zich thans opnieuw sterk op de noodzaak tot verhoging van de oogst per hectare, een soort ‘groene revolutie’. Daarnaast is een ander macro- en financieel beleid nodig: overheden van ontwikkelingslanden hebben de afgelopen decennia de landbouw flink afgeroomd, terwijl die sector juist overheidssteun nodig had. Een goed overheidsbeleid, gericht op vergroting van de landbouwproduktie, kan niet alleen de agrarische produktie bevorderen, maar kan door het inkomen genererend effect ervan ook andere sectoren stimuleren. Een struktureel aanpassings programma (SAP) dat leidt tot individualisering, deregulering en privatisering is ontoereikend. Bibliogr., noten, samenvatting in het Engels (p. 240).
